این عکس یکی از عکس‌هایی است که در موزه شهرستان اوپسالا نگهداری می‌شود و بازسازی تئاتر در دهه 1950 را مستند می‌کند. طبقات آن در اواسط دهه 1800 کنده شده بود و در مقطعی فضا توسط یک تخته دو نیم شده بود. عکاس در جایی ایستاده است که میز تشریح در حالی که لنز دوربین به سمت بالا و با زاویه ای به سمت یک بخش ساختگی از طبقات تئاتر است، ایستاده است. در دهه 1600، هم دانش‌آموزان و هم اعضای طبقه حاکم، علوم تجربی جدیدی را مشاهده می‌کردند که هژمونی کلیسا را ​​با کسب دانش در مورد عملکرد درونی بدن از آنجا به چالش می‌کشیدند. به‌نظر می‌رسد یکی از هشت ستون اصلی تکیه‌گاه گنبد که به‌طور موقت از پایه و دال کف زیر آن جدا شده است، در کنار طبقات ساختگی شناور است. در گوشه سمت راست بالای قاب عکاسی، صفحه یا صفحه‌ای یکی از هشت دیواری را که نقشه‌ها در آن آویزان شده بودند، می‌پوشاند و فتح را با شناخت قلمرو جهان نشان می‌دهد.

در سال 1946، کمیته ای برای نظارت بر کار مرمتی که نه سال طول کشید، منصوب شد. علاوه بر سرنخ‌هایی که توسط گنبد، ستون‌ها و دیوارهای باربر که عمدتاً دست‌نخورده ارائه می‌شد، کمیته به سه منبع اطلاعاتی در مورد وضعیت اصلی تئاتر دسترسی داشت. ابتدا دو ستون از داخل اصلی باقی مانده بود که رودبک ادعا کرد که آنها را کنده و در جای خود قرار داده است. از این تعداد امروز فقط یک ستون ستونی باقی مانده است. ثانیاً، یک قطعه چوب چاپ شده از طراحی بخش تئاتر که طبق همه روایت ها توسط رودبک طراحی و کشیده شده است را می توان (و هنوز هم می توان) در نسخه های باقی مانده از پروژه انتشارات غول پیکر او در سال های 1679-1702، که معمولاً به عنوان آتلانتیکا نامیده می شود، یافت. سوم، متن نامه ای که رودبک در سال 1685 نوشته بود و در آن از خود در برابر اتهامات صرف هزینه بیش از حد منابع دانشگاه برای ساخت تئاتر دفاع می کند.

پایتخت

سرستون ستون یونی بازمانده در آرشیو گوستاویانوم نگهداری می شود. یک متصدی موزه مشتاق و متعهد به ما خوش آمد می گوید و ما را به قطعه پیر نشان می دهد. روی کاغذ دستمال کاغذی سفید مچاله شده - که احتمالاً در آن پیچیده شده است - روی میزی در مقابل یکی از پنجره های بزرگ قرن نوزدهمی که مشرف به باغ های سابق، طراحی شده توسط رودبک، قلعه اوپسالا است، چیده شده است. از کیوریتور در مورد چالش و فرصت کار بر روی نمایشگاه جدید گوستاویانوم، امروز موزه دانشگاه اوپسالا، می پرسم. موزه بار دیگر در حال بازسازی است، نمایش اشیاء در حال بازسازی است. او روشن می شود و عصبی می خندد. با نگاه کردن به من از روی عینک مطالعه صورتی داغ که در نوک بینی او نشسته است، می‌گوید: «خب، این شانس یک عمر است. این واقعا هیجان انگیز است، اما من همچنین نگران شکست کامل هستم.»

سرمایه‌های باقی‌مانده از سرمایه‌هایی که جایگزین آن شده‌اند کوچک‌تر به نظر می‌رسد و وزن آن تقریباً هیچ است. چوب زرد شده با دانه‌ای بسیار متضاد از طریق دو لایه رنگ خاکستری پوسته‌دار نمایان می‌شود. من حدس می‌زنم کاج است، همه جا حاضر و ارزان است، هیچ چیز جالبی نیست. کنده کاری دارای کیفیتی ساده و بدون عجله است. تقارن های آن متقارن نیستند. آنها با یکدیگر صف نمی کشند. صورتجلسه جلسه کمیته مرمت که در ماه مه 1953 برگزار شد، یک «بحث پر جنب و جوش» بین اساتید در مورد سرستون‌های جایگزین پیشنهادی را گزارش می‌دهد، که به نظر Hr Fåhraeus آنقدر «خوب» است که نمی‌تواند همان «تصویر روستایی» را ایجاد کند.7 Hr Elmqvist اشاره می‌کند. با این حال، شباهت زیادی از نظر غنای جزئیات وجود دارد. Hr Paulsson تأکید می‌کند که رودبک هرگز در مجسمه‌سازی سرستون‌ها هدف «ابتدای» نبود. این معماری «برای طبقات بالا در نظر گرفته شده بود، قابل مقایسه با فضای داخلی یک قلعه.» در واقع، در اوج امپراتوری سوئد، تئاتر فضایی را برای دانشگاه فراهم کرد که در آن تاج و تخت و اشراف و همچنین آن را در اختیار داشت. می‌توانست از مهمانان بین‌المللی پذیرایی کند، به طوری که دیگر لازم نیست منتظر دعوت‌نامه‌هایی برای تبلیغ کارش باشد.